วันที่ 14 มีนาคม 2550 มีเหตุการณ์สะเทือนขวัญในภาคใต้เกิดขึ้นคือการสังหารผู้โดยสารรถตู้โดยสารที่วิ่งระหว่าง อำเภอเบตง จังหวัดยะลา และอำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา ผู้โดยสารถูกจ่อยิงอย่างโหดร้ายทีละคน ในการเสนอข่าวของสถานีโทรทัศน์ช่องหนึ่งเล่าถึงเหตุการณ์สะเทือนขวัญแบบเดียวกันนี้ในอดีตเมื่อปี พ.ศ. 2523 มีการปิดถนนสายยะลาเบตงแล้วให้ผู้โดยสารลงมาผู้ก่อการแยกคนไทยพุทธออกจากคนไทยมุสลิม แล้วสังหารทีละคน หนึ่งในผู้ถูกสังหารคือเจ้าหน้าที่ตำรวจตระเวณชายแดน เหตุการณ์เมื่อปี พ.ศ. 2523 ผมอยู่ห่างจากที่เกิดเหตุประมาณ 500 เมตร ที่บ้านดาเน๊าะปูเต๊ะ อำเภอบันนังสะตาจังหวัดยะลา
ช่วงนั้นเป็นช่วงที่มีเหตุการณ์ขบวนการโจรก่อการร้ายและขบวนการโจรจีน ปฏิบัติการในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้อย่างรุนแรง
เรากลับจากทำงานก่อสร้างหมู่บ้านคอกช้าง อำเภอธารโต จังหวัดยะลา ซึ่งเป็นจุดกึ่งกลางระหว่างอำเภอบันนังสะตากับอำเภอเบตง ในระยะนั้นเท่าที่จำได้น่าจะเป็นช่วงที่เรายังเดินทางไปกลับเพื่อก่อสร้างหมู่บ้านคอกช้าง เป็นพื้นที่อพยพสำหรับราษฎรในอ่างเก็บน้ำเขื่อนบางลาง เราต้องรอจนกว่าเหตุการณ์จะสงบ ซึ่งเป็นเวลาหลายชั่วโมง (การเดินทางระหว่างเขื่อนบางลางกับบ้านคอกช้างใช้เวลานานประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่ง )เรากลับที่พักด้วยความไม่แน่ใจในความปลอดภัยในการเดินทาง
ในวันต่อมาหลังจากนั้นได้มีการพิจารณาว่าเพื่อความปลอดภัยให้เราย้ายไปสร้างที่พักที่หมู่บ้านและจะมีหน่วยทหารไปคุ้มครอง เราต้องไปสร้างที่พักเอง ที่พักส่วนใหญ่ของเราทำด้วยไม้ไผ่ มุงด้วยสังกะสี ทำแคร่ไว้สำหรับนอน มีที่ทำอาหาร เราไปอยู่ที่หมู่บ้านคอกช้างทั้งหน่วยก่อสร้างที่มีเครื่องจักรและหน่วยซ่อมบำรุง เป็นหน่วยงานเบ็ดเสร็จเพื่อเร่งดำเนินการก่อสร้างให้แล้วเสร็จ ให้ทันการเก็บกักน้ำ เราก่อสร้างหมู่บ้านจนแล้วเสร็จและย้ายกลับมายังเขื่อนบางลางในปี พ.ศ. 2524 ตอนต้นปี
ความรุนแรงมีอยู่ตลอดตั้งแต่เราเริ่มก่อสร้างเขื่อนบางลาง ผมเดินทางไปที่จังหวัดยะลาในปี พ.ศ. 2519 ทำถนนทางเข้าเขื่อน และในปี พ.ศ. 2520 หลังจากบุกเบิกหัวงานเขื่อนบางลางแล้วเสร็จ เราเริ่มสำรวจพื้นที่เพื่อก่อสร้างหมู่บ้านจัดสรรให้แก่ราษฎรในอ่างเก็บน้ำเขื่อนบางลาง และวันที่ 20 ก.ย. 2520 ผมและคณะสำรวจได้ถูกควบคุมตัวโดยขบวนการโจรก่อการร้าย(ขจก.)
เราถูกควบคุมตัวประมาณครึ่งวันบ่าย และได้รับการปล่อยตัวออกมาประมาณหกโมงเย็นของวันนั้น โดย ขจก. ได้ยึดวิทยุติดรถของเราไป เป็นเหตุให้ หน่วยงานต้องขอเปลี่ยนคลื่นความถี่ทั้งประเทศในเวลาต่อมา
เมื่อย้อนคิดไปถึงเหตุการณ์เก่าๆ ผสมกับข่าวใหม่ของการทำร้ายกัน
ผมไม่รู้ว่าหกปีที่อยู่ก่อสร้างเขื่อนบางลางเราผ่านวันเวลามาได้อย่างไร โชค บุญวาสนา หรืออะไรทำให้เรารอดชีวิตมาได้ถึงทุกวันนี้ ผมรู้สึกยินดีในชะตากรรมที่ผ่านมาแม้วันนี้ไม่มีใครจำได้ว่าใครเป็นผู้ทำงานที่เสี่ยงอันตรายเหล่านั้นให้สำเร็จได้ เพราะถึงไม่มีผมและคณะหน่วยงานก็มีคนอีกมากมายที่จะทำในสิ่งเหล่านี้
ได้แต่ส่งแรงปรารถนาไปให้ท่านทั้งหลายได้มีความปกติสุขต่อไปด้วย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น