วันศุกร์ที่ 4 กันยายน พ.ศ. 2552

แม่และน้าชาย

ผมคิดถึงแม่
เดือนนี้ในวันที่ 23 กันยายน เป็นวันคล้ายวันเกิดของแม่ ถ้าแม่ยังอยู่แม่จะมีอายุครบ 78 ปี
คิดถึงแม่เพราะตั้งแต่เสียแม่ไปแล้ว ผมตั้งใจจะระลึกถึงพระคุณ และความดีที่ท่านทำให้กับผม และน้องๆ แล้วจดบันทึกไว้ แต่ยังไม่ได้ลงมือเป็นเรื่องเป็นราว ลองทำไว้ใน Geocities ที่ใช้มาเป็นเวลานานแล้ว แต่ Geocities ก็จะปิดตัว(ฟรี) ลง หากต้องการคงไว้ ต้องมีค่าใช้จ่าย ซึ่งปัจจุบันถ้าจะทำบันทึกไม่ต้องมีค่าใช้จ่ายก็ได้ มีทางเลือกอีกมาก
ในเช้าวันนี้ ผมได้เดินออกกำลังกาย ในระหว่างเดินนอกจากคิดถึงแม่แล้ว ยังคิดถึงน้าชายด้วย นึกถึงตอนที่แม่ไม่อยู่บ้านเมื่อผมยังเป็นเด็ก อายุประมาณ 11 ขวบ เท่ากับลูกชายผมตอนนี้ และแม่ก็ประมาณลูกสาวคนโตของผม 32 ปี แม่ให้ผมอยู่ก้ับน้าชาย และกว่าแม่จะกลับก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว
ผมเป็นเด็กที่ก้าวร้าว มีเรื่องขัดใจกับน้าชาย ประมาณว่ารุนแรง น้าชายจึงจับผมโยงกับขื่อให้ขาพ้นพื้นนิดหน่อย พอเขย่งจึงจะประคองไม่ให้ข้อมือและแขนเจ็บ ถ้าเขย่งจนเมื่อยก็ต้องปล่อยให้แขนเจ็บจึงจะพักขาได้ ผมถูกโยงอยู่อย่างนั้น คลั่งแค้นตามประสาเด็ก แต่น่าแปลกที่ผมไม่ยอมร้องไห้ ไม่ยอมจำนน ไม่ยอมขอโทษเพื่อจะได้พ้นจากทุกขเวทนานั้น
ผ่านไปนาน ไม่ได้ทานข้าวกลางวัน ไม่ยอม ไม่ร้องขอ ไม่ก่นด่า น้าชายถามผมว่าจะยอมไหม ถ้ายอมจะปล่อย ผมไม่ตอบ ว่ายอมแต่ตอบว่า ก็ได้ น้าชายผมเข้ามาจะแก้มัด แต่ผมใช้มือจับเชือกโหนขึ้นแล้วเกร็งตัวขึ้นถีบใบหน้าเขา สะใจผมในตอนนั้น แต่ก็ต้องห้อยโหนอยู่อย่างนั้นจนแม่กลับมา
เมื่อแม่ปล่อยผม แม่ร้องไห้ ผมก็ร้องไห้ แม่บอกว่าตั้งแต่นี้ต่อไปแม่จะไม่ให้ผมอยู่คนเดียวอีกแล้ว แม่จะไม่ให้ใครมารักแกลูกของแม่ คิดถึงตอนนั้นผมยิ่งรักแม่ขึ้นไปอีก
ผมบอกกับแม่ว่าไม่มีใครมารักแกผม ผมทำตัวไม่ดีเอง แม่อย่าร้องไห้ ผมขอโทษที่ทำให้แม่เสียใจ แต่ผมไม่เคยลืมสิ่งที่น้าชายทำกับผม
ผมเจ็บจำมาหลายปี จนกระทั่งมีลูก ผมเคยทำร้ายลูกมากมาย ทารุณโหดร้าย ทั้งกายและจิต มันเป็นสิ่งสืบเนื่อง นอนในจิต สืบต่อเป็นวัฏฏะ
เวลาผ่านมานานแล้ว ในวันนี้ อายุ 57 ผมไม่ได้เจ็บอีกต่อไป เมื่อไตร่ตรองดูผมได้เรียนรู่้มากมาย
ผมต้องขอโทษอีกหลายครั้งที่ทำให้แม่เสียใจ ผมเคยเมาเหล้าอาละวาดพังประตูรั้วบ้าน และอื่นๆ อีกมากมาย ที่สร้างความเสียใจให้กับแม่ เมื่อผมทำงานผมได้ตอบแทนแม่ด้วยความรักมาโดยตลอดจนถึงวาระสุดท้ายของแม่
ผมนึกถึงน้าชายซึ่งเป็นน้องคนสุดท้องของแม่ แม่มีน้องชายเพียงสองคน คนถัดจากแม่เสียไปนานแล้ว เมื่อผมปลดจากทหารเกณฑ์ในปี 2517 ตกงาน น้าชายคนถัดจากแม่เป็นคนให้งานผมทำ เป็นคนส่งข้าวสารในเรือ ผมอยู่กับน้าไม่นาน น้าชายคนสุดท้องได้มาตามไปทำงานซึ่งผมได้ทำอยู่จนเกือบจะเกษียณในอีก 1121 วันข้างหน้า
ชีวิตการทำงานน้าชายคนสุดท้องได้ช่วยผมไว้หลายประการ ทั้งจากความผิดที่ผมทำทั้งที่ตั้งใจและไม่ตั้งใจ เมื่อสิ้นบุญแม่น้าชายคนสุดท้องได้มาเป็นประธานในพิธีประชุมเพลิงแม่ด้วย
ผมขอบคุณต่อความระลึกถึงความเป็นมาในอดีต ด้วยจิตนอบน้อม
ไม่มีสิ่งใดดีหรือไม่ดี ดีหรือไม่ดีมนุษย์เป็นผู้ให้ค่าความดีไม่ดีนั้น
ไม่ติดในความดีหรือไม่ดี หยุดตำหนิตนเอง คิดที่จะหาช่องทางพัฒนา
เมื่อเราเรียนรู้จากทุกสิ่งที่ผ่านเข้ามา เราสามารถจะพัฒนาตนไปสู่จุดสูงสุดของมนุษย์ได้
ด้วยจิตนอบน้อม