วันพฤหัสบดีที่ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2554

วันนี้

วันนี้วันที่น้ำมากมายยังอยู่บนแผ่นดินไทย คนทุกข์ยังมีมากมาย ทุกข์จากความเสียหายจากของรัก ทุกข์จากไม่มีงานทำ ทุกข์จากความลำบากรอบกาย ทุกข์จากรายจ่ายรอบด้าน

เมืองไทยเราเดี๋ยวร้อน เดี๋ยวเย็น คนไทยก็ร้อนและเย็น ที่ร้อนก็ประหัตประหารกัน ที่เย็นก็ดูดายยังไม่เดือดร้อนไม่สนใจกัน

วัฒนธรรมของเราเป็นวัฒนธรรมมีตนเองเป็นหลัก เอาตัวรอดและเอาเปรียบ

เราไม่ได้รับมรดกของจิตสารธารณะ เพราะมันไม่ใช่ของไทย เรามีรถมอเตอร์ไซด์ไปคนเดียวสองคน เราไม่สนใจรถโดยสารสาธารณะ ไม่สร้างรถสาธารณะ(รถเมล์)ไปดูต่างจังหวัดมีจังหวัดไหนบ้างนอกจาก กทม.ที่มี ปัจจุบันรถสาธารณะเราลดขนาดลงไปเรื่อยเรื่อย ใน กทม. จาก รถเมล์ มาเป็นสองแถว จากสองแถวมาเป็นแท็กซี่ จากแท็กซี่มาเป็นตุ๊กๆ จากตุ๊กๆ มาเป็นมอเตอร์ไซด์

เราเอาตัวรอดและเอาเปรียบ

เมื่อน้ำท่วมแผ่นดินเรายิ่งเห็นได้ชัด บางจังหวัดไม่เปียกเพราะการกระทำบางอย่างของคนหลายคนบนหนทางไม่สว่าง ไม่สามารถตรวจสอบได้มีเพียงความสงสัยที่ไม่มีคำตอบ มีข่าวลือที่ไม่มีการยืนยัน แต่มีความรู้สึกไม่ดีที่รับรู้ได้

เราไม่เรียนรู้จากการเอาตัวรอดและเอาเปรียบ เราไม่สนใจ ไม่พยายามหาทางออก เรายอมรับไม่ยอมรบ

เราคือคนไทยที่ไม่เรียนรู้ เรามีแต่เจ็บ ต่อต้าน ขัดขืน แต่ไม่เรียนรู้ร่วมกัน

เราบอกว่าสังคมเป็นอย่างนี้ ทำได้แค่นี้ นั่นเป็นเพราะเราต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างเอาตัวรอดและเอาเปรียบ เราไม่เชื่อมตัวเข้าหากัน โลกนี้มีหลายเรื่อง เรื่องของกูมึงอย่าเกี่ยว เรื่องของมึงกูไม่เกี่ยว เรื่องของมันทั้งมึงและกูไม่เกี่ยว เราไม่เคยมีเรีื่องของเราที่ทั้งมึง กู และมันต้องเกี่ยวพันกันอย่างแนบแน่น

น้ำท่วมครั้งนี้ปรากฎการณ์นี้เรายิ่งเห็นความเป็นกู มึง มัน ชัดเจนขึ้น ความเป็นเรานั้นคือ พวกกู พวกมึง และพวกมัน ขอโทษที่ผมยังไม่เห็นพวกเรา

ปกติหากคนมีจุดหมายร่วมกันเมื่อยอมรับในจุดหมายนั้นด้วยกัน สิ่งที่เขาทำคือฟังกัน พยายามที่จะประสานกันบนความเชื่อที่ต่างกัน แล้วหาวิธีที่จะเดินไป(ปฏิบัติได้)เพื่อไปสู่จุดหมายนั้นร่วมกัน ความเชื่อไม่ใช่สิ่งกีดขวางทางไปสู่จุดหมาย
สิ่งที่กีดขวางทางไปสู่จุดหมายคือ อัตตา ตัวตน ความหยิ่งทะนง ความไม่ยอมรับ มานะ ความเห็นที่ไม่เปลี่ยนแปลงตามการตีความ ไม่พยายามออกจากจุดปลอดภัยของตน ไม่เชื่อมเข้ากับสรรพสิ่งที่มีอยู่ ปิดกั้นตนจากสิ่งภายนอกด้วยพื้นฐานความเอาตัวรอดและเอาเปรียบ

การรับรู้สรรพสิ่งคือสิ่งที่ขาดหายไปจากใจเรา เราต้องปิดสิ่งที่เป็นตัวตนของเรา เพื่อเปิดให้สรรพสิ่งได้เชื่อมโยงกันและกัน เราต้องเลิกปกป้องและหันกลับมา เรียนรู้ร่วมกันสร้างสรรค์อนาคต

ด้วยจิตนอบน้อม
ทิพย์ พัชน์ศรี