ขอบคุณภาพจาก http://www.tlcthai.com/poem/wp-content/thumbnails/788.jpg
ขอบคุณภาพจากhttp://upload.wikimedia.org/wikipedia/th/5/55/Poo-2.jpg
สำรวมจิต อธิษฐาน กราบกรานครู
|
สุนทรภู่
ครูกวี ศรีสยาม
|
|
อรรถรส
บทอักษร กลอนงดงาม
|
ปิติตาม
เติมใจ ได้อ่านกลอน
|
|
จินตน
ประสาน ผ่านชีวิต
|
อักขระ
ประดิษฐ์ถ้อย ร้อยกรองสอน
|
|
เอื้อแก่โลกย์
แก่ธรรม ด้วยอาทร
|
จิตเร่าร้อน
เลือนเย็น เห็นทางเรา
|
|
"ถึงโรงเหล้า เตากลั่น
ควันโขมง
|
มีคันโพง ผูกสาย ไว้ปลายเสา
|
|
โอ้บาปกรรม น้ำนรก เจียวอกเรา
|
ให้มัวเมา เหมือนหนึ่งบ้า เป็นน่าอาย"
|
|
แม้ชีวิต ติดบ่วง ล่วงวัยแล้ว
|
จมกับแก้ว
กับมิตร ติดสหาย
|
|
บางครั้งครา
มาอยู่ ผู้เดียวดาย
|
ยังไม่หน่าย
ดึ่มเพลิน เกินเปลื้องปลด
|
|
"แล้วสอนว่า อย่าไว้
ใจมนุษย์
|
มันแสนสุด ลึกล้ำ เหลือกำหนด
|
|
ถึงเถาวัลย์ พันเกี่ยว ที่เลี้ยวลด
|
ก็ไม่คด เหมือนหนึ่งใน น้ำใจคน"
|
|
เหตุฉะนี้ เป็นฉะนั้น ฉันจึงจำ
|
จึงกระทำ
ตามครู อยู่ทุกหน
|
|
เดินดุ่มเดียว
เดินบน หนทางตน
|
ถึงทุกข์ทน
ไม่ท้อ ถากถางทาง
|
|
ยุคสมัย
ผ่านไป ไม่หยุดนิ่ง
|
ทุกทุกสิ่ง
มีครู เป็นผู้สร้าง
|
|
ให้ดวงจิต
จินตนา มาถูกทาง
|
ตามแนวอย่าง
ครูผู้เลิศ ประเสริฐเอย
|
|
ด้วยจิตนอบน้อม
|
||
ทิพย์ พัชน์ศรี
|
||
26 มิถุนายน 2555
|
||
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น