วันจันทร์ที่ 25 พฤษภาคม พ.ศ. 2558

วันจันทร์ที่ 18 พฤษภาคม พ.ศ. 2558

ธรรมะจากหลวงพ่อ

วัตถุมงคลหลวงพ่อคูณ ปริสุทโธ รุ่นนิโรคันตราย 24 ต.ค. 38

พระเทพวิทยาคม หลวงพ่อคูณ ปริสุทฺโธ เทพเจ้าแห่งด่านขุนทด ได้แสดงธรรมครั้งสุดท้ายด้วยการละสังขารไปเมื่อวันที่ 16 พฤษภาคม 2558 สิริรวมอายุ 91 ปี 7 เดือน 12 วัน อายุพรรษา 71 ปี กับ 7 วัน
ชราธัมโมมหิ  ชะรัง อะนะติโต
เรามีความแก่เป็นธรรมดา  จะล่วงพ้นความแก่ไปไม่ได้
พะยาธิธัมโมมหิ  พะยาธิง  อะนะตีโต
เรามีความเจ็บไข้เป็นธรรมดา  จะล่วงพ้นความเจ็บไข้ไปไม่ได้
มะระณะธัมโมมหิ  มะระณัง  อะนะตีโต
เรามีความตายเป็นธรรมดา  จะล่วงพ้นความตายไปไม่ได้
สัพเพหิ  เม  ปิเยหิ  มะนาเปหิ  นานาภาโว  วินาภาโว
เราจักพลัดพรากจากของที่รัก ของชอบใจทั้งหลาย
กัมมัสสะโกมหิ  กัมมะทายาโท
เรามีกรรมเป็นของๆตน  เราจักเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น
กัมมะโยนิ   กัมมะพันธุ
เรามีกรรมเป็นแดนเกิด  เรามีกรรมเป็นเผ่าพันธ์
กัมมะปะฏิสะระโน   ยัง กัมมัง กะริสสามิ
เรามีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย  เราทำกรรมอันใดไว้
กัลยาณัง วา ปาปะกัง วา
เป็นกรรมดีก็ตาม  เป็นกรรมชั่วก็ตาม
ตัสสะ  ทายาโท  ภะวิสสามิ
เราจักต้องเป็นผู้รับผลแห่งกรรมนั้น
เอวัง  อัมเหหิ  อะภิณหัง  ปัจจะเวกขิตัพพัง
เราทั้งหลายพึงพิจารณาเนืองๆอย่างนี้แล.
ธรรมชาติของการเกิดสิ้นสุดเมื่อตาย เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นของธรรมดา หลวงพ่อ เกิด แก่ เจ็บแล้วก็ตายธรรมดาแห่งธรรมชาติ 
ระหว่างความเกิด ถึงความตาย เป็นฟากฝั่งที่เราข้ามกันนะครับ ข้ามจากฝั่งเกิดมาสู่ฝั่งตาย ระหว่างทางนั้นคือแก่และเจ็บ มันสวยงามด้วยความรัก ห่วงใย สานถักทอ ทุกขณะก็จะผ่านไปอย่างง่ายดาย
แต่หากเราผ่านด้วยความเกลียดชัง ลำเอียง ผลักใส ทุกขณะจะผ่านไปอย่างยากลำบาก 
รัก ห่วงใย มากจากเมตตา เป็นเบื้องต้น กรุณา มุทิตา ในท่ามกลาง และอุเบกขาเป็นที่สุด
มันเกิดจากความเปราะบาง และความละอายที่จะสรรค์สร้าง ตัวตนที่แท้ ที่เข้าใจความเปราะบางและความละอายอันนำไปสู่ รัก ห่วงใย ที่สานถักทอ
เห็นธรรมที่แสดงแล้วภาวนาคำที่หลวงพ่อใช้บริกรรมไว้นะครับ
คาถาที่หลวงพ่อคูณใช้บริกรรมเวลานั่งสมาธิ
เวลาหายใจเข้า ให้บริกรรมว่า ตาย
เวลาหายใจออก ให้บริกรรมว่า แน่
เป็น ตายแน่... ตายแน่... ตายแน่ ไปเรื่อย ๆ จะรู้สึกสบาย จิตสงบ
ศึกษาประวัติหลวงพ่อได้ตาม Link ต่อไปนี้ครับ
วิกิพีเดีย สารานุกรรมเสรี
ไทยรัฐออนไลน์
Scoop M Thai

วิกิพีเดีย มีรูปไม่มากนัก ไทยรัฐ และ Scoop M Thai มีรูปให้ดูบ้างครับ

วันอาทิตย์ที่ 10 พฤษภาคม พ.ศ. 2558

International Mother's Days


วันนี้เป็นวันแม่สากล
ตื่นมาแต่เช้าด้วยเสียงปลุกจากโทรศัพท์ วันอาทิตย์นะ เพิ่งหกโมงเช้าเอง ใครหนอช่างโทรมาแต่เช้า
ค่อยๆ ปล่อยให้เสียงดังไปสามรอบ มือความหาโทรศัพท์ รับและทักทาย 
"สวัสดีครับ"
"สวัสดีค่ะ" เป็นเสียงตอบจากปลายสายอีกฟากฝั่ง "ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ" น้ำเสียงสดใสกระตือรือล้น "คุณเป็นผู้โชคดีค่ะ ฮิลลารี่ ค่ะ ได้เลือกที่จะแสดงความยินดีกับกับคุณ และเธอจะยินดียิ่งขึ้นถ้าได้สนทนากับคุณแม่ของคุณ ในโอกาส วันแม่สากลค่ะ"
ผมเงียบงันไปด้วยความตกใจ อึ้ง และหายจากความงัวเงีย ย้อนถามกับไป "คุณฮิลลารี่หรือครับ สวัสดีอีกครั้งครับ" เสียงขาดหายไปแค่นั้น ปกติผมไม่ค่อยได้สนทนากับคนแปลกหน้า "เอ้อ! ผมเข้าใจว่าน่าจะมีการผิดพลาดบางประการนะครับ" รวบรวมสติเพื่อที่จะทำความเข้าใจ แต่ปลายสายได้สวนมาทันที
"ไม่เป็นไรค่ะ ชั้นเข้าใจค่ะ เป็นธรรมดาอยู่เองที่ต้องตกใจที่เราจู่โจมเข้ามาในชีวิตคุณยามเช้าเช่นนี้ แต่คงจะทดแทนกันกับความพิเศษที่ ฮิลลารี่ มอบให้คุณเป็นสิ่งตอบแทนนะคะ"
ผมยังไม่เข้าใจสิ่งทดแทน ความพิเศษ หรืออะไรต่างๆ มันช่างจิตตนาการไม่ออกเลย เงียบงัน เสียงสดใสจึงต่อเนื่องมาอีก 
"ให้ชั้นสนทานากับคุณแม่ผู้โชคดีของคุณนะคะ มันเป็นโอกาสอันดีที่แม่ทั้งสองได้สนทนากัน คุณเปิดเสียงสนทนาเพื่อเราได้สนทนาไปพร้อมๆ กันได้นะคะ" เธอเงียบเว้นระยะเพือรอคำตอบ
ผมเงียบเพื่อหาทางอธิบาย อธิบายว่า คุณแม่ผมไปสวรรค์นานแปดปีแล้วตามอายุขัยของท่าน 
แล้วผมก็ส่งเสียงทำลายความเงียบ "ขอโทษนะครับ คุณแม่ของผมท่านจากไปนานแล้วครับ ขอบคุณที่ให้โอกาสและโชคดีนี้แต่ ท่านจากไปนานแล้วครับ"
เสียงปลายสายตอบต่อเนื่องอย่างไม่เว้นระยะ เหมือนมีแผนหนึ่งแผนสองและแผนต่อๆ ไปไว้แล้ว
"คุณมีภรรยาและบุตรนี่คะ ในโอกาสวันแม่สากลนี้ ชั้นสนทนากับภรรยาคุณหรือคุณแม่ของลูกคุณก็ได้ค่ะ คงอยู่ใกล้ๆ คุณและสงสัยว่าคุณสนทนากับใครอยู่ ให้คุณแม่ของลูกคุณได้รับเกียรตินี้แทนคุณแม่คุณก็ได้ค่ะ"
ผมตั้งตัวไม่ติด ความคิดยามเช้าหลังจากดื่มหนักและนอนดึก ความคิดมันหายไปไหนหมด ผมไม่ทราบจะบอกว่าผมและภรรยาแยกห้องกันนอนมาหลายปีแล้ว ผมอายุมาก นอนกรน ตื่นไม่เป็นเวลา และ อื่นๆ มากมาย ที่สำคัญผมไม่กล้าไปปลุกเธอเพื่อมารับโทรศัพท์จากคนแปลกหน้าที่ยิ่งใหญ่ มารับโชคที่เธอไม่ได้เสี่ยง และปรารถนาจะได้ หรือผมคิดไปเองก็ไม่รู้ ผมคงเงียบไปนาน เสียงสดใสจึงกระตุ้นเตือนตามา 
"อย่าลังเลอีกเลยนะคะ เราจะสนทนากันตามประสาคุณแม่ด้วยกันค่ะ และคุณก็มีส่วนร่วมได้ด้วยค่ะ ไม่ต้องแปลกใจสงสัยอีกนะคะ ๆ ๆ "
ผมค่อยๆ ตั้้งสติตอบ " ครับ ผมไม่ได้อยู่ในห้องเดียวกัน และไม่ทราบว่าเธอตื่นหรือยัง อันที่จริงผมไม่กล้ารบกวนเธอครับ ถ้าไม่รังเกียจเราสนทนากันต่อในเรื่องที่คุณต้องการก็ได้ครับ"
เธอเงียบไปมีเสียงแว่วๆ เหมือนมีการปรึีกษากันอีกด้านหนึ่ง แล้วเธอก็ส่งเสียงกังวาลสดใสมา
"ขอโทษที่รบกวนค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณที่โทรมา ทำให้ผมระลึกถึงแม่ในตอนเช้าเช่นนี้ วันนี้ขอให้เป็นวันที่ดีของคุณ และหวังว่าจะได้สนทนากับคุณแม่คนอื่นอย่างที่คุณต้องการนะครับ"
ผมตอบไปอย่างยาวขณะที่ปลายสายมีเสียงวางสายตั้งแต่จบเสียง
ดีเหมือนกัน ผมคิดถึงแม่ครับ

จินตนาการจากข่าวนี้ครับ

วันเสาร์ที่ 9 พฤษภาคม พ.ศ. 2558

FIRST GIVE, THEN RECEIVE: Nong Poonsukwattana at TEDxPortland

FIRST GIVE, THEN RECEIVE: Nong Poonsukwattana at TEDxPortland
ผมฟัง "น้อง" พูดด้วยความสนใจ ผมมีแม่ที่เป็นคนมีฝีมือในการทำอาหาร และคำพูดหนึ่งของ "น้อง" คือ ถ้าคุณทำอาหารจานเดียวเป็นคุณสามารถเลี้ยงชีวิตได้
ผมชอบและซาบซึ้งเมื่อเธอเอ่ยถึงคุณแม่ที่สอนเธอ ลองฟังดูนะครับ สร้างแรงบันดาลใจได้มากครับ


ขอบคุณสำหรับความคิดดีๆ จากผู้ที่เป็นผู้ทำจริง

เมนูมี ข้าวขาหมู และ ข้าวมันไก่เจ ด้วยครับ(บางสาขานะครับ)
Stewed Pork Hocks on Rice (Khao Kha Mu ข้าวขาหมู) by Nong of Nong’s Khao Man Gai


วันอังคารที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2558

เดินวิถีแห่งสติ



เป็นหนังสือเก่า ที่อ่านได้ไม่เบื่อ
หน้าปกหนังสือ




หนังสือหนาเพียง 88 หน้า เป็นตัวเขียนทั้งเล่ม อ่านสบายตาครับ

ปัจจุบันโลกแห่งความรุนแรงปรากฏให้เห็นทั่วไป มนุษย์ทำกับมนุษย์ มากกว่าที่ธรรมชาติทำให้กับมนุษย์ 
มนุษย์ทำลายล้างเบียดเบียนกัน ด้วยความยึดถือ ยึดเอาตนเป็นใหญ่ ไม่เมตตาต่อมนุษย์ด้วยกัน 
ฆ่าและทำลาย ในประวัติศาสตร์หลายครั้ง ต่างสถานที่ ต่างเวลา แต่ไม่เรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกัน ผู้ที่ยึดถือต่างกัน เบียดเบียนกันไม่สิ้นสุด
เราถูกสร้างจาก สังคม วัฒนธรรม ประเพณี ที่หลากหลาย ต่างกัน 
ทุกศาสนาสอนให้เกิดสันติสุข แต่มนุษย์ในทุกความเชื่อต่างปรารถนาสันติสุขที่ไม่มีความต่าง เรากำจัดผู้คิดต่างไปจากเรา บังคับให้เขาคิดเหมือนเรา ไม่ยอมรับความต่างนั้นทำให้เราห่างกัน
" เมื่อเราทำสวนไม้ประดับ เรากำจัดวัชชพืชออกจากสวน เพือ่ให้มีเพียงไม้สวยงามที่เราเลือก และเราพอใจที่มีเพียงสิ่งที่เราเลือกเท่านั้น "
เราพยายามสร้างระเบียบในโลกที่ไม่มีระเบียบแล้วยึดถือมัน ยึดอย่างหลงและบ้าคลั่ง 
เพียงแต่เรายอมรับสิ่งที่ถูกสร้างมาอย่างเข้าใจ เขามีในเรา เรามีในเขา สิ่งต่างๆย่อมสอดประสานและงอกงามไปตามวิถีทาง
สติเท่านั้นที่นำเราไป บนทางแห่งความเป็นหนึ่งเดียวที่รู้เข้าใจในความรักแห่งธรรมชาติโดยพากเพียรจึงนำเราไปสูจุดหมายแห่งความสัมพันธ์ที่เสริมสร้างในกันและกัน